Metody i techniki

Metody i techniki, które stosujemy w pracy z dziećmi:

Projekt edukacyjny

„Czerwone jabłuszko”

dla dzieci 2,5 – i 3 – letnich w grupie „ Żabki”.

Projekt edukacyjny realizowany

od 24.09 do 19.10. 2018 r.

przez Krystynę Z. i Ewelinę M.

Jesień to czas, w którym natura obdarza nas swoimi darami. Jednymi z nich są pyszne owoce, a do najbardziej znanych dzieciom należą właśnie jabłka. Z rozmów prowadzonych z dziećmi i ich obserwacji wywnioskowałyśmy, że lubią jeść jabłka. W związku z tym zaproponowałyśmy dzieciom bliższe poznanie tego owocu.

Cele ogólne:

• rozwijanie zainteresowań przyrodniczych u dzieci,
• kształtowanie postaw prozdrowotnych.

Cele szczegółowe:

• kształtowanie postaw proekologicznych,
• poznanie różnych ekosystemów: ogród, sad,
• doskonalenie umiejętności zadawania pytań,
• budowanie poczucia sprawstwa, własnej wartości,
• kształtowanie nawyków higienicznych (mycie owoców i rąk),
• wzbogacenie wiedzy i słownictwa,
• poznawanie zasad bezpiecznego zachowania się w sadzie i ogrodzie,
• rozwijanie twórczego i logicznego myślenia,
• rozwijanie motoryki małej i dużej oraz czynności manipulacyjnych w formach plastycznych.

Rodzaje aktywności:

• językowa, plastyczna, techniczna, społeczno – przyrodnicza, ruchowa.

Środki dydaktyczne:

• plansze i obrazki drzew owocowych oraz owoców, jabłka, wyciskarka do soku, przybory malarskie i techniczne, patyczki do szaszłyków, muzyka.

Opis projektu realizowanego przez dzieci z grupy „Żabki”

Pierwszy etap to stworzenie siatki tematycznej. Dzieci podawały zagadnienia dotyczące tego, czego chciałby się dowiedzieć o jabłku:

Kolejny etap to wycieczka do przedszkolnego sadu i ogrodu w poszukiwaniu jabłoni:

Po wizycie w sadzie nadszedł czas na rozmowę i działanie. Dzieci poznawały owoc wielozmysłowo tzn. za pomocą węchu, dotyku i smaku. Dowiedziały się też, że jabłko ma w środku pestki. Klasyfikowały jabłka ze względu na kolor i wielkość.

Gdy dzieci zapoznały się z wyglądem jabłka przyszedł czas na pracę plastyczną:

A teraz czas na przyjemności. „Żabki” postanowiły, że poproszą swoje Panie o wyciśnięcie świeżego soku – był pyszny, dzieci piły go ze smakiem i prosiły o dokładkę.

To jeszcze nie koniec projektu przedszkolaków. „Żabki” wykonały kolejną pracę, tym razem przestrzenne drzewo – jabłoń.

Kończąc projekt „Żabki” postanowiły, że przyrządzą pyszne owocowe szaszłyki. Przedszkolaki wiedzą, że owoce są zdrowe i zawierają witaminy.

Na zakończenie projektu dzieci pomalowały wielkie kolorowe jabłko farbami i w trakcie rozmowy podsumowały wszystkie zdobyte wiadomości:

Pedagogika Planu Daltońskiego 

Od października 2016 roku, rozpoczęliśmy wdrażanie w naszym przedszkolu elementów koncepcji Planu Daltońskiego. Zgodnie z założeniami edukacji daltońskiej, ogromną rolę w procesie dydaktycznym stanowi WIZUALIZACJA. Pozwala ona dzieciom lepiej zrozumieć i zapamiętać zasady obowiązujące w grupie. Od wizualizacji, czyli OBRAZU rozpoczęłyśmy pracę wśród naszych dzieci.

Na początek zapoznaliśmy dzieci z kolorami dni tygodnia, wykorzystując do tego własnoręcznie przygotowaną tablicę ze strzałką. Każdy dzień tygodnia ma przypisany określony kolor. Codziennie rano tuż po śniadaniu, dzieci przesuwają strzałkę na określony kwiatek, symbolizujący dzień tygodnia, jednocześnie uzasadniając swój wybór „wczoraj był poniedziałek – kwiatek żółty, dzisiaj jest wtorek – kwiatek pomarańczowy”. Dzieci odliczają też kolejne dni do końca tygodnia, utrwalają nazwy, stosują określenia: wczoraj, dzisiaj, jutro, za dwa dni itp. Przedszkolaki z niecierpliwością odliczają dni do piątku – ponieważ piątek jest dniem, gdy maluchy mogą przynosić zabawki do przedszkola. Same też się kontrolują, kiedy zwracają uwagę innym kolegom, że dziś nie można przynosić zabawek, bo to nie jest „kwiatek niebieski – czyli nie piątek”.

Kolejnym elementem wizualizacji jest lista obecności. Zamiast wizytówek z imionami zastosowane zostały zdjęcia dzieci. Na specjalnie, własnoręcznie przygotowanej tablicy dzieci przyklejają swoje zdjęcie zaraz po przyjściu do sali przedszkolnej. Na początku trzeba im było o tym przypominać, obecnie – coraz częściej same się kontrolują, upominając nawet kolegów i koleżanki. To pozwala nauczycielowi na szybkie sprawdzenie obecności oraz odnotowanie kogo nie ma w danym dniu. Pod koniec dnia, gdy rodzice przychodzą po swoje pociechy, dzieci odklejają fotografie i wkładają do specjalnej koperty.

W ostatnim czasie przystąpiliśmy do wykorzystywania zegarów daltońskich przy różnych okazjach. Zegar ten ma specjalny mechanizm i oznaczenia. Podzielony jest na 5, 10, 15 i 30 minut, które pozwalają dzieciom zrozumieć, że 30 minut na wykonanie zadania, to o wiele dłużej niż 5. Najczęściej wykorzystujemy zegar przy wyznaczaniu czasu na spożywanie posiłku, sprzątanie czy zabawę. Dzieci obserwując zegar, same widzą upływający czas i wiedzą, że pora już kończyć posiłek. Cieszą się, gdy na zabawę mają 30 minut, zamiast 15.

W najbliższym czasie planujemy wprowadzić również kalendarz pogody, plan dnia, usystematyzowany kalendarz urodzin oraz kolory symbolizujące rodzaj pracy (indywidualna, w parach, przy pomocy nauczyciela). Gdy dzieci będą starsze, zaczniemy wprowadzać dyżury (przy stolikach, podczas zabawy, w łazience).

Dzięki tym elementom planu daltońskiego, nasze przedszkolaki uczą się systematyczności, współpracy, odpowiedzialności za powierzone im zadania, a także za kolegów i koleżanki z grupy. Nasze dzieci rozumieją zasady panujące w przedszkolu i starają się do nich stosować.

Od stycznia 2013 wprowadziliśmy nową metodę – DOGOTERAPIĘ 🙂

Jest to  terapia kontaktowa z udziałem psa wykorzystywana do  wieloprofilowego usprawniania dzieci. Spotkania z psem mają na celu nie tylko dostarczenie pozytywnych emocji ale również kształtują funkcje poznawcze.

Dogoterapia pomaga:

• przełamać lęk przed psem pogłębić kontakt z nim poprzez podchodzenia do psa, głaskanie go i przytulanie się,
• kształtować orientację w schemacie własnego ciała,
• stymulować zmysły: słuchu, wzroku, dotyku,
• ćwiczyć koncentrację uwagi, pamięć,
• wyzwalać spontaniczną aktywność dziecka,
• doskonalić mała i dużą motorykę sprawność ruchową poprzez ćwiczenia wykonywane przez dziecko we współdziałaniu z psem,
• kształtować i rozwijać umiejętność okazywania emocji i uczuć związanych z kontaktem ze zwierzętami,
• poznawać budowę ciała zwierzęcia,
• doskonalić umiejętność naśladowania ruchu całego ciała i poszczególnych gestów poprzez obserwowanie czynności wykonywanych przez zwierzę i naśladowanie ich np. chodzenie, siadanie, leżenie,
• uczyć wykonywania czynności pielęgnacyjnych wobec psa np. karmienia, czesania, wycieranie pyska,
• uczyć zasad bezpiecznego postępowania z psami
• kształtować nawyki higieniczne związane z kontaktem z psami np. mycie rąk po zakończeniu zajęć,
• uczyć samodzielności poprzez stwarzanie dziecku możliwości samodzielnego wywiązywania się z działań podejmowanych wobec psa np. karmienie, prowadzenie na smyczy,
• wzbogacać słownictwo, doskonalić sprawność aparatu artykulacyjnego: języka, warg, żuchwy.

• Świadomość Ciała, Kontakt i Komunikacja M. i Ch. Knill’ów

• Pedagogika zabawy

Celem pedagogiki zabawy są takie działania w grupie, które dają radość, uczą, bawią i wychowują. Do zajęć wybieramy te zabawy, których reguły pozwalają na przestrzeganie takich zasad, jak:

• • dobrowolność uczestnictwa, która polega na zachęcaniu dzieci do wspólnego działania bez stwarzania sytuacji przymusu – dziecko samo decyduje kiedy i jak włączy się do działań grupy,
  • unikanie rywalizacji i uznanie pozytywnych przeżyć jako wartości – zasada ta uczy współdziałania, współpracy, dostrzegania różnych mocnych stron wśród uczestników grupy, pozytywnie wzmacnia aktywność całej grupy, nie tylko jednostki, niweluje niepokój przed oceną, przed przegraną i wzmacnia motywację do podejmowania wysiłku,
  • pobudzenie wszystkich poziomów komunikacji – w procesie uczenia się ważne są uczucia, przeżycia, gdyż treści kształcenia przyjmowane są zawsze w zależności od emocji oraz od dotychczasowego doświadczenia i kontaktów w grupie,
  • wykorzystanie różnych środków wyrazu – rozmowy, ekspresji ciała poprzez taniec i ruch, malowanie, odgrywanie ról, gesty, pantomimy, śpiew, wykorzystanie masek, charakteryzowania się.

•  Metoda dobrego startu M. Bogdanowicz

Głównym celem tej metody jest usprawnienie czynności analizatorów (wzrokowego, słuchowego i kinestetyczno-ruchowego), kształcenie lateralizacji. orientacji w schemacie własnego ciała i przestrzeni. Zajęcia prowadzone Metodą Dobrego Startu przebiegają według stałego schematu i są dostosowane do potrzeb dzieci, z którymi pracujemy. Struktura zajęć jest następująca:

1. Zajęcia wprowadzające: ćwiczenia orientacyjno-porządkowe , nauka piosenki, zabawa “zagadki językowe”.
2. Zajęcia właściwe: ćwiczenia ruchowe, ćwiczenia ruchowo- słuchowe, ćwiczenia ruchowo- słuchowo- wzrokowe.
3. Zajęcia końcowe.

• Gimnastyka twórcza R. Labana

Metoda ta nazywana jest również metodą improwizacji ruchowej. Wyjaśniamy dzieciom, co mają robić, natomiast jak to zrobić ma wynikać z ich inwencji twórczej. pomysłowości, fantazji i doświadczeń ruchowych. Formy, którymi posługujemy się w tej metodzie to odkrywanie, naśladowanie, inscenizacja, mimika, pantomima i gimnastyka. Metoda jest oparta na 16 tematach generalnych. Każdy temat uwzględnia inny charakter ruchu i różnorodne kombinacje działań. W przedszkolu wykorzystujemy tematy o najniższym stopniu trudności:

• • wyczucie własnego ciała,
  • wyczucie ciężaru (siły, energii) i czasu,
  • wyczucie przestrzeni,
  • wyczucie płynności ruchów i ciężaru (siły, energii) w przestrzeni i w czasie.

• Metoda ruchu rozwijającego W. Sherborne
  

Główną ideą metody jest posługiwanie się ruchem jako narzędziem wspomagania rozwoju psychoruchowego dziecka i terapii zaburzeń tego rozwoju. System ćwiczeń wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspokajanych w kontakcie z dorosłymi tj. z tzw. baraszkowania. Podstawowe założenia metody to rozwijanie ruchem trzech aspektów:

• • świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,
  • świadomości przestrzeni i działania w niej,
  • dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.

Metoda ta dostarcza pozytywnych odczuć w kontakcie z innym człowiekiem, wyzwala zaangażowanie, swobodę zachowań i naturalność, zapewnia możliwość zaspokojenia własnych potrzeb, daje radość, z działania w grupie, stwarza okazję do rozładowania energii. Jest próbą pokonania własnych zahamowań wynikających z uprzednich doświadczeń Wyzwala zaangażowanie.

• Metoda Z. Kodalya

Podstawą zajęć muzycznych prowadzonych tą metodą jest śpiew własny dziecka z ćwiczeniami kształcącymi słuch i głos. Są to krótkie utwory w skali głosu dostępnej dla dzieci. Dzięki śpiewaniu piosenek świat uczuć dziecka wzbogaca się i kształtuje jego postawę estetyczną. Ważną rolę w tej metodzie pełni też słuchanie muzyki poważnej.

• Metoda E. J. Dalcroze’a

Metoda zwana „rytmiką” zawiera ściśle powiązane i uzupełniające się 3 elementy: kształcenie słuchu, rytmikę i improwizację. Są to zajęcia muzyczno-ruchowe, które obejmują szereg ćwiczeń. Piosenka w rytmice stanowi materiał do inscenizacji lub ilustracji jej treści. Instrumenty towarzyszą zajęciom rytmicznym jako akompaniament do zabaw, tańców, inscenizacji lub ilustracji piosenek.

• Metoda C. Orffa

Metoda jest oparta na mowie, muzyce i ruchu. Gra na instrumentach jest formą centralną i umożliwia wszystkim dzieciom aktywne uczestnictwo w zajęciach. Instrumenty perkusyjne wykorzystywane są m.in. do rytmizowania wyrazów, układania melodii do zrytmizowanych tekstów. oraz do wspólnego odtwarzania muzyki i improwizacji. Piosenka stanowi punkt wyjścia w kształtowaniu innej formy muzycznej lub tworzeniu muzyki.

• Metoda B. Strauss

Jest to metoda aktywnego słuchania muzyki poważnej i bazuje na wykorzystywaniu ruchu, tańca, gestów, śpiewu, gry na prostych instrumentach perkusyjnych w rozwijaniu wrażliwości, pomysłowości, muzykalności, wyobraźni i ekspresji muzyczno-ruchowej.

• Elementy muzykoterapii

• Metoda projektu

Umożliwia dzieciom kierowanie własnym uczeniem się poprzez samodzielne planowanie działań, wybór materiałów i miejsca realizacji oraz podejmowanie aktywności poznawczej i samodzielne rozwijanie własnych zainteresowań.

• Zabawy fundamentalne